ČETIRI ZAPAŽANJA O IZBORIMA „EVROPSKOG PARLAMENTA” 2024. GODINE

We publish an unofficial translation into Croatian of our previous article on European elections:

Sljedeći članak prevod je istoimene engleske verzije sa sajta „Crveni Glasnik“. Smatramo da je podijeliti njegov sadržaj u interesu komunista u formaciji na ovim prostorima.

Četiri zapažanja o izborima „Evropskog parlamenta“ 2024. godine

Posljednjih dana smo objavili nekoliko važnih analiza o rezultatima izbora takozvanog „Evropskog parlamenta“ (koji nije Parlament Evrope već samo „Evropske unije“ što nije isto kao Evropa). Drugovi i drugarice iz Austrije, Danske, Finske, Njemačke, Švedske i Španije su, u različitoj mjeri, pružili važne uvide u date situacije njihovih zasebnih država. Brazilske, Turske i Peruanske drugarice i drugovi su također dali značajan doprinos. Mislimo da je sama ova činjenica, da toliko različitih maoističkih sila doprinosi sveobuhvatnoj analizi jednog političkog dešavanja, značajan pokazatelj kako revolucionarni pokret napreduje u Starom svijetu, rame uz rame s naprednim silama Trećeg svijeta. Ovo, pridodajući kampanji bojkota osmišljenoj zajednički od strane maoista iz osam zemalja, ne može biti viđeno kao išta drugo osim indikacije razvitka procesa sazrijevanja subjektivnih sila svjetske proleterske revolucije u Evropskom kontekstu. I to da se još više sila, u šest zemalja ( Galiciji, Grčkoj, Irskoj, Italiji, Švedskoj i Ujedinjenom Kraljevstvu ), s različitim načinima spojilo s kampanjom bojkota, naravno s njihovim odgovarajućim pristupima, pokazuje širinu razvijajućeg pokreta. Bez nedoumice, sile organizovane u Internacionalnoj komunističkoj ligi (IKL), igraju pokretačku ulogu u trenutnoj panorami. Ovo smatramo najvažnijom opservacijom u konekciji s analizom izbora „Evropskog parlamenta“ 2024. godine, kako bez vođstva maoističkih partija i organizacija, proleterski i narodni pokreti, unutar granica Evropske unije kao i svugdje drugo, trenutno u povećanom i masovno rastućem razvitku, bili bi odvedeni s puta od strane socijalšovinističkih i socijalimperijalističkih demagoga. Ključno pitanje jeste da borba za rekonstituciju komunističkih partija napreduje.

Druga tačka koju želimo osmotriti jeste poricanje „Evropskog parlamenta“ od strane naroda ugnjetenih nacija unutar EU, od čitave prevare imperijalističke unije kao „unije naroda“ i nekog promotera „blagostanja i prosperiteta“. Kratko poređenje odaziva glasača u pet najnaseljenijih ugnjetačkih zemalja i pet najnaseljenijih ugnjetenih zemalja, u EU, zasebno, ilustruje ovo:

Učešće stanovništva ugnjetačkih zemalja je znatno veće. Ovo nije pitanje brojnosti stanovništva i odgovarajućem broju mjesta u „Evropskom parlamentu“, kako dokazuje prosta činjenica da je broj stanovništva Poljske više nego dvostruko veći od onoga u Holandiji. Da smo se fokusirali na manje ugnjetene nacije, poenta bi bila još jasnija: Hrvatska 21.35%, Litvanija 28.35%, Bugarska 33.79% i tako dalje.

Većina stanovništva koje pripada ugnjetenim nacijama u EU jasno iskazuje da EU nije za njih, da je instrument u službi imperijalističkog ugnjetavanja njihovih zemalja i nemaju iluzije da imaju nešto za reći o tome unutar samih institucija EU. Ovdje mi ne pokušavamo ispitivati glasove dobivene od strane političkih partija spomenutih zemalja koje otvoreno poriču „Uniju“, mada svako ko se pozabavi ovim pitanjem vidjet će da takvo ispitivanje samo podržava našu afirmaciju.

Nacionalno podčinjavanje ugnjetenih nacija u Evropi je odlučujući element za razvitak revolucionarnog pokreta na ovom kontinentu. Ovo, ponovno ističe prijeku neophodnost za napredovanjem u borbi za rekonstituciju komunističkih partija u tim državama specifično. Ugnjetene nacije su centar oluje Proleterske svjetske revolucije. Stoga, svaki maoist koji ne mari da shvati važnost da učini sve potrebno da unaprijedi pozicije naše klase u Centralnoj i Istočnoj Evropi je neuspješno shvatio same stubove komunističke perspektive. Ovo je obavezna napomena.

Treće zapažanje jeste da izbori „Evropskog parlamenta“ 2024. godine jasno predstavljaju generalnu tendenciju narodnog poricanja vlada trenutno zaduženim za poslove u spomenutim državama. Najznačajniji prikaz ovoga, uzimajući EU u cijelosti, jeste politička kriza u dvije glavne imperijalističke zemlje koje dominiraju „Unijom“, Francuske i Njemačke. Uobraženi heroj vojnih poraza u Sahelu, Makron, primoran je raspisati nove nacionalne izbore i kao rezultat, na jedan ili drugi način, morat će nastaviti svoju sujetnu vladavinu s podijeljenim parlamentom, ujedinjenim samo svojim neprihvatanjem njegovog predsjedništva. Njemački kum, ozloglašeni prevarant gangster Šolc, nije samo najpopularnije odbijan kancelar u istoriji Savezne Republike Njemačke, već također vodi vladu s raspadajućom društvenom bazom, održanom samo od strane pritiska nametnutog ratom u Ukrajini i mora pokušati da postigne dogovor s hrišćanskodemokratima kako bi ih spriječio da ga svrgnu s voljnom pomoći Hitler nostalgične AfD. Ovakva situacija garantuje poteškoće, prepreke i sabotaže svih težnji (privremenog) ujedinjenog vođstva imperijalističkog saveza. Mada, njemački imperijalisti idalje nastavljaju biti „glavni psi“ koji drže prednost. S njemačkim šefom najveće političke grupe u „Evropskom parlamentu“ i njemačkim predsjednikom Evropske komisije, kao dominirajuća ekonomska sila koja žurno povećava svoju vojnu snagu, dominacija njemačkog imperijalizma unutar Evropske unije se čini stabilnim za sada, ali ovo će samo podstaći protivrječnost s francuskim imperijalistima koji nikada neće biti zadovoljni igranjem na drugom mjestu.

Četvrto zapažanje jeste da u „Evropskom parlamentu“, trenutno, najjača frakcija jeste Evropska narodna partija (ENP), grupisanje partija dominiranih od strane hrišćanskodemokrata. Na kraju krajeva, zavisno je od ENP da odluči da li bi radije da se oslanja na socialdemokrate i Zelene ili na nespretne našminkane fašiste a la Meloni. Ovaj problem je danas od iznimnog značaja. „Hrišćanskademokratija“ je bila smještena poslije Drugog svjetskog rata u Njemačkoj i Italiji kao kooperativno stvorenje američkog imperijalizma u borbi protiv komunističkih partija, proleterskih i narodnih pokreta uopšte. Jedan od njenih glavnih zadataka bio je da garantuje stabilnost imperijalističke države kroz uključenje većine fašističkih kadrova u svoju birokratskovojnu mašineriju. Istorijska misija „hrišćanskedemokratije“ nikada nije bila borba protiv fašizma već njegovog aglutiniranja. U današnjoj EU, misija ENP je slična. Alarmni krikovi „branitelja demokratije“ koji stavljaju fokus na navodno neposrednu „fašističku opasnost“, samo služe odbrani Starog poretka radeći na imaginarnom statusu quo. Pravi proces kojem trenutno svjedočimo nije rastuće „fašističko preuzimanje“, već aglutiniranje fašista od strane buržoaskih „demokrata“ u službi daljnje reakcionarizacije imperijalističkih država. Ovaj proces može veoma jasno da se vidi u iskustvu nordijskih zemalja, trenutno se brzo razvija u Holandiji te je najviše vjerodostojna perspektiva u Njemačkoj i Franscuskoj. Svi pokušaj da se prikaže trenutna politička situacija u Evropi ( ili svijeta ) kao slična periodu između Prvog i Drugog svjetskog rata, ne može biti sem netačna. Trenutno smo u drugom historijskom momentu a revolucija kao i kontrarevolucija su naučile svoje lekcije.

Među drugaricama i drugovima koji su analizirali izbore „Evropskog parlamenta“, oni koji su donijeli najpotpuniji i najopštiji zaključak o njima, bili su Peruanski drugovi i drugarice, kada su napisali:

„Situacija nam pokazuje karte reakcionarizacije države u trenutnoj situaciji daljnjeg razvijanja opšte krize i razgradnje imperijalizma i napredovanja revolucionarne situacije na nejednak način“

Vjerujemo da naša zapažanja potvrđuju njihovu tezu. Mi samo dodajemo: u kontekstu gdje se subjektivne snage revolucije razvijaju i ključno pitanje jeste da se razvija borba rekonstitucije komunističkih partija.

28/06/2024